Namaszczenia chorych można udzielić wiernemu, który po osiągnięciu używania rozumu, znajdzie się w niebezpieczeństwie śmierci na skutek choroby lub starości. Sakrament ten wolno powtórzyć, jeśli chory po wyzdrowieniu znowu ciężko zachoruje lub jeśli w czasie trwania tej samej choroby niebezpieczeństwo stanie się poważniejsze (kan. 1004).

Sakramentu należy udzielać chorym, którzy – będąc przytomni na umyśle – przynajmniej o niego prosili (kan.1005).

Nie wolno udzielać namaszczenia chorych tym, którzy uparcie trwają w jawnym grzechu ciężkim (kan. 1007).

Regularnie do chorych zgłoszonych w zakrystii lub kancelarii udajemy się w pierwsze piątki miesiąca lub w innych uzgodnionych terminach.

W nagłych przypadkach można wezwać kapłana o każdej porze dnia i nocy.